L’Octuple Sentier est parfois simplement appelé en pāli magga, ce qui signifie « sentier » ou « voie » et parfois cette voie est appelée « Voie du Milieu » parce qu’elle évite les deux extrêmes et même tous les extrêmes. Traditionnellement, on parle de deux extrêmes : d’un côté, s’adonner aux plaisirs des sens et, de l’autre, s’automortifier, c’est-à-dire s’infliger des souffrances dans l’espoir que cela nous permettra d’atteindre la Vérité. La Voie du Milieu, elle, évite tous les extrêmes, toutes les fixations que nous pouvons avoir avec le monde de la dualité. Ceci inclut la dualité du bien et du mal, de l’homme et de la femme… Si nous observons bien les choses, nous constatons que nous vivons sans cesse à travers l’expérience des contraires — chaud et froid, petit et grand, jeune et vieux.

Très souvent, en Occident, quand les gens parlent de Bouddhisme, ils s’imaginent que cela signifie s’asseoir devant l’image ou la statue d’un Bouddha serein et puis fermer les yeux et se tourner vers une espèce de monde intérieur. Il est certain qu’il y a là une part de vérité, car une grande partie des enseignements bouddhistes tourne autour de la pratique de la méditation.

Cependant il est également important d’avoir connaissance des enseignements donnés par le Bouddha ainsi que de certaines conditions importantes qui précèdent l’approche méthodique de la méditation ainsi un pratiquant du Bouddhisme doit avant tout connaître ce que l’on appelle « les Refuges » et « les Préceptes ».

TWINTIG JAAR GELEDEN, in 1984, betrok de kersverse kloostergemeenschap van het Amaravati Buddhist Centre, een barakachtig onderkomen op een winderige heuveltop in Hertfordshire, Engeland. De naam van het nieuwe klooster (met de betekenis (“De Doodloze Wereld”) was gekozen als weerklank van de oude Boeddhistische stad in Andara Pradesh in Zuid-India, en als neutraliserende kracht tegen de in die tijd heersende wederzijdse vernietigingsdrang, de nucleaire wapenwedloop, destijds nog gloedvol ondersteund door Ronald Reagan, Maragaret Thatcher en de Sovjet-Unie.

De meditatieruimte die we in gebruik hadden was de voormalige sport- en vergaderzaal van de school. De ramen waren stuk, opgelapt met plastic en plakband, tochtig en soms ontbraken ze helemaal; er liepen kris-kras gekleurde lijnen over de houten vloer van de sportzaal; het grote gouden Boeddha beeld stond op het voormalige podium in een spotlicht en omringd door dunne blauwe gordijnen die we hadden opgehangen in een poging om het geheel wat op te fraaien en vanwege de suggestie van oneindige ruimte die er van uit ging.

Sinds 1981, toen de gemeenschap nog voornamelijk in het Cittaveka Klooster in Chithurst, West Sussex was gevestigd, was het onze gewoonte om de wintermaanden na Oud en Nieuwe vrij te maken voor een groepsretraite. In die tijd van het jaar is het weer er niet naar om te verbouwen, het bezoek neemt af en de dagen zijn kort en donker — zodoende is het een perfecte situatie om de aandacht naar binnen te richten en de tijd te nemen voor een grondige beoefening van formele meditatie.

Amaravati opende de deuren in 1984 om de snel groeiende gemeenschap (groepsfoto’s uit die tijd laten zien dat er 40 monniken/nonnen waren en meer dan 20 novicen) meer ruimte te geven, en om in staat te zijn retraites te organiseren voor geinteresseerden. Toen de verhuizing een feit was bleek dat er een mogelijkheid was ontstaan voor ruim opgezette winter-retraites en voor Ajahn Sumedho, om op zijn onnavolgbare, veelomvattende en inspirerende wijze leiding te geven aan de gemeenschap.